|189| Szkolny Klub Złoczyńców

 Pięćset lat dla Ławy, a dla Naczelnego Złoczyńcy – ocenka.

§ Pierwsze wrażenie

A. Adres

Strasznie intrygujący i uroczy, ma swój wdzięk i zapada w pamięć – ot adres ideał, a fakt, że jest jednocześnie tytułem opowiadania to dodatkowy plus.

B. Grafika

Wygląda tak, przy czym jest strasznie ładna i przejrzysta, czyli spełnia swoje główne cele. Nic mnie więcej nie potrzeba, bo ja bajerów przecież nie potrzebuję, grunt, by funkcjonalnie było.

§ Treść

A. Fabuła

Pierwsze kilka rozdziałów zauroczyło mnie do tego stopnia, że szczerze obawiałam się, czy ocena nie wyjdzie zbyt cukierkowa, ale na szczęście – a raczej nieszczęście – opowiadanie zaraz straciło dużo na swoim uroku. Wynika to po prostu ze sposobu, w jaki prowadzisz historię – mniejsza radość z czytania pojawiła się przy okazji rozdziału szóstego-siódmego i odpowiedź, skąd ta zmiana uczuć, jest prosta: zawsze akcja pędziła na łeb na szyję, ale biegła płynnie, wątki natychmiast się zazębiały i tworzyły spójną całość. Potem zaś zaczęłaś fabułę komplikować, ale nie zmieniłaś tempa, nadal lecimy z wydarzeniami na łeb na szyję, a wątki nadal się mnożą, dostajemy nowego bohatera za nowym bohaterem (mniej lub bardziej istotnym). Zwalniaj stopniowo wraz z kolejnymi nowościami, bo kiedy dostajemy na małej powierzchni tekstu mało informacji nic złego się nie dzieje, problem dopiero stanowią Twoje rozdziały od szóstego, włącznie z nim, gdzie mamy informacjeinformacjeinformacje. Nie mam nic przeciwko mnogości wątków, ale Ty stanowczo przesadziłaś. Wprowadzasz masę bohaterów i choć wprowadzenie naraz trójki głównych bohaterów to spoko zabieg, bo to nie jest zawrotna ilość, ale problem w tym, że potem dorzucasz jednego za drugim, tak, że czytelnik ledwie nadąża za tym, kto jest kim, a już na pewno nie zdąży bliżej się z nim zapoznać i zaznajomić. A szkoda, bo twoi bohaterowie są koniec końców sympatyczni i byłoby fajnie, gdybyś pozwalała poznać ich bliżej.

Zamieszanie z bohaterami to jedno, zamieszanie z wydarzeniami drugie. Plusem jest duża klarowność opowiadania – wydarzenia zazębiają się ładnie, ale dajesz wystarczająco dużo wskazówek, by móc się domyślić tego i owego, przy czym sporo rzeczy nadal pozostaje tajemnicą. Ale w pewnym momencie akcja nabrała idiotycznie zawrotnego tempa – tu Robin, tam syrenka, tam brat Kostka, który ledwie się pojawił i umarł, jeżu, nawet Loki się trafił, kyrie eleison. Bardzo-bardzo zwolnij, a ponieważ problemem twoim jest nie tylko tempo akcji, ale też niedobór opisów (o czym potem), może jakaś retardacja? Tym bardziej, że może chociaż ona wprowadziłaby napięcie, którego tu ze świecą szukać. Dzieje się tu tyle strasznych/dziwnych/śmiesznych/tajemniczych rzeczy i praktycznie żadna nie wzbudza większych emocji. Tu doszło nawet do morderstwa, na miłość borską, a ja nie poczułam się jakoś przerażona czy zszokowana wydarzeniami. Inna sprawa, ale mam wrażenie, że gdzieś zgubiłaś wątek tajemniczego wampira, a konkretniej tego, dlaczego, na miłość boską, śledził Morta? Mam dobre przeczucia, bo historia jest mimo wszystko względnie spójna i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jeszcze do tego wrócimy, ale na razie pozostaje niezadowolenie.

Trochę mi brakuje krótszych lub dłuższych momentów niezwiązanych z fabułą jakoś silnie, ale nie całkiem od niej oderwanych, jak na przykład scena z matką Morta, której poświęciłaś strasznie dużo miejsca, jak na tak nieistotną dla fabuły postać. Może nie bolałoby to tak bardzo, gdybyś podobnie rozpisywała się o innych członkach rodzin i samych bohaterach (tyle tekstu dla Laviego daj, proszę ładnie, od razu będzie lepiej), a tak, ten przypadek mamci jest zupełnie oderwany i bardzo się wyróżnia na przestrzeni tekstu, tak bardzo jest niepotrzebny. Pokaż może, jak chłopcy zachowują się w szkole (szczególnie jestem ciekawa, jak na typowej lekcji odnalazłby się Mort) czy w domach, tudzież w różnych zwyczajnych sytuacjach jak robienie zakupów albo wizyty nielubianych ciotek. Takie rzeczy nie tylko rozwinęłyby bohaterów bardziej, ale także zwolniłyby trochę tempo fabuły.

Szkoda, że zagubił się tytułowy wątek; Szkolny Klub Złoczyńców sprawia ostatecznie wrażenie wciśniętego na siłę, coby tylko tak niepodobnych do siebie chłopców złączyć w jedną ekipę.

B. Opisy i dialogi

Opisów jest niewiele, żeby nie rzec tyle co nic i z jednej strony humoreska usprawiedliwia te braki, ale jednak nie. To nie jest gatunek, który wymagałby kwiecistych opisów godnych Mickiewicza, więc u Ciebie ich nie uświadczymy, ale nie uświadczymy też całkiem praktycznych, na przykład dotyczących opisów bohaterów. Wiemy jedynie, że Lind ma dredy, Lavi wygolony bok, a cherlawy okularnik Mort blond siano.Jedynie Kostek dostaje jakiś porządniejszy. Nie oczekuję dokładnej analizy fizjonomii każdego z bohaterów, ale żaden z ludzi nie składa się tylko z włosów, bywają różnego wzrostu czy postury, miewają dziwne nosy, usta, policzki i dłonie, kształty i kolory oczu. Sporo odbierasz swoim bohaterom, ograniczając cechy wyglądu aż tak bardzo.

Dostajemy niezbędne minimum, czyli głównie informacje o wydarzeniach, a bywa, że nie wiem jak wygląda miejsce, gdzie wsio się dzieje. Na twoje szczęście, czasem istotnie nie potrzeba nic dodawać. Informacja o tym, że akcja dzieje się w standardowej amerykańskiej stołówce wystarczy, by wyobrazić sobie co trzeba, tym bardziej, że akurat kolor ścian nie gra roli, poza tym humoreski rządzą się swoimi prawami, ale mimo to nie obraziłabym się za to i owo. Tym bardziej, że piszesz dobrze i trochę więcej tego i owego tylko sprawiłoby przyjemność, plus jak już mówiłam, przyda ci się retardacja.

Ładnie rozgrywasz opisy emocji i uczuć, są obecne, ale bardzo dobrze wyważone, nie odgrywają wielkiej roli w opowiadaniu, ale w sumie opowiadanie nie na tym ma się skupiać, więc jest ich tyle, ile należy.

Dialogi na piątkę – nie dość, że zapis poprawny, są zgrabne, wcale nie żenujące i naturalne, to na dodatek wypowiedzi bohaterów są zróżnicowane na tyle, bym mogła poznawać ich nawet bez komentarzy narratorskich. Aczkolwiek, gdybyś zróżnicowała to bardziej i dodała archaizmów Kostkowi, byłoby tylko lepiej.

C. Styl

Jest naprawdę jedną z mocniejszych stron opowiadania – z jednej strony jest transparentny, nie wysuwa się na pierwszy plan, ale z drugiej język pozostaje bardzo atrakcyjny i interesujący. Poza tym piszesz niesamowicie lekko i przyjemnie, czytanie sprawiało mi wielką frajdę, nawet przy mniejszych bądź większych wadach tekstu c:

D. Kreacja świata

Za bardzo nie mam co tu napisać, bo główny problem z przeciętną kreacją świata wynika ze śmiesznie małej ilości opisów i na przykład nie mam nawet pojęcia jak wygląda miasto, w którym chłopcy przezywają swoje przygody, ale to nie jedyny problem – ja rozumiem, że naginasz to i owo, ale twój świat wydaje się być bardzo pozbawiony jakichkolwiek reguł. A przecież nawet świat, w którym syrenka w wannie szokuje nie mniej niż posprzątany dom przyjaciela musi mieć jakieś zasady.

Pomogłoby tutaj tylko to, o czym pisałam wcześniej, więcej opisów miejsc, a także więcej wydarzeń luźno powiązanych z fabułą, a mogących pokazać uroki bądź wady życia w mieście.

§ Poprawność

Jestem wzruszona, bo pustka w gruncie rzeczy, jedyne co wyłapałam, to:
Miał wrażenie, że ktoś nim manipuluje – nawet sprawdził, czy w jego własnym krwiobiegu nie znajdują się przypadkiem ów nanoprocesory, ale wynik okazał się negatywny. Mimo wszystko odczuwał silny niepokój. - „Ów” się odmienia, wbrew pozorom. Ów stół, ale owe nanoprocecosry, owa mysz, owo zwierzątko.

Gratuluję dbałości o tekst!

§ Bohaterowie

Ooo, to jest chyba najmocniejsza strona twojego opowiadania, a ponieważ dobrze wykreowani bohaterowie to dla mnie kluczowa sprawa, twoje opowiadanie zyskało Poważnego Plusa.

Powodem, dla którego sceptycznie podchodzę do humoresek młodych twórców (i humoresek w ogóle zresztą) są zazwyczaj bohaterowie, bywają bowiem przerysowani i jednowymiarowi, ograniczeni jedynie do najbardziej komicznych cech. U Ciebie zaś mamy idealną równowagę – z jednej strony każda z twoich postaci jest niewątpliwie zabawna, ale z drugiej strony zdarzały się i smutne momenty. Cała radosna ekipa to nie tylko jakieś tam urocze, śmieszne kukiełki – każdy z nich ma jakieś swoje mniejsze lub większe zmartwienia, przez co chyba tylko zyskują sympatię czytelnika, aczkolwiek szczególne wrażenie robi Lind, bo wydaje się być zupełnie kompletnym człowiekiem – ma słabości mocne strony, upodobania i niechęci, problemy i radości.

Bohaterowie Twoi mają nie tylko problemy, ale także pełne osobowości, w dodatku mamy drobny smaczek, który zawsze cieszy, a tak ciężko go znaleźć na łamach internetowych opowiadań – wszyscy tutaj mają specyficzny dla siebie język, na tyle, bym poznała kto co mówi choćby i bez komentarzy narratorskich. Aczkolwiek to nie jest majstersztyk, Lavi kuleje szczególnie, a Kostkowi dorzuciłabym więcej archaizmów, bo gdzieś było o takiejż tendencji wspomniane, ale archaizmów za grosz.

Jedynym zarzutem jest to, że czasem za bardzo uderzasz w stereotyp, Mort jest szczególnie strasznie sztampową postacią – genialny naukowiec nieradzący sobie z relacjami międzyludzkimi. Zastanawiam się, czy aby to wytknąć czy nie, bo opowiadanie jest niekoniecznie poważne i operowanie stereotypem mogło leżeć w Twoim zamyśle. Jak to w końcu jest? Bo Amber jestem na przykład stuprocentowo pewna, nie wierzę, że przypadkiem wyszła Ci z niej taka typowa cheerleaderka, ale kreacja Morta wprawia mnie w konsternację. Mam też z nim inny problem – gdzieś po drodze gubi niezachwianą pewność siebie oraz przekonanie o własnej wyższości i choć prześladujący go Robin nie mógł nie pozostawić śladu na psychice, to chyba w tym jego osłabieniu poszłaś trochę za daleko.

Lavi wyszedł Ci średnio, taki tam wandal, który poza butą i brakiem pokory (który zupełnie traci, gdy w grę wchodzi Mort, wietrzę miłość albo bardzo niespójną kreację) właściwie żadnych innych cech nie przejawia. A szkoda, że taki blado wypada, bo mógłby być bardzo barwną postacią, przy czym sporo tracimy przez to, że nie wiemy o nim wiele. Znamy jakieś mniejsze lub większe szczegóły na temat rodzin Morta, Kostka i Linda, ich przeszłości i drobnych sprawek, które czynią bohatera ludzkim, Laviemu brakuje tego wszystkiego, został mu tylko wygolony bok i rola porywacza.

Kostek jest strasznie dziwny – i na razie jest to zupełnie pozytywna rzecz. Tu się mazgai, tam morduje, podoba mi się to, jak łączysz obie strony jego natury, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ta postać zmierza w jakimś dziwacznym kierunku – i to już nie jest aż tak pozytywne. Boję się zwykle o ciekawych bohaterów, bo często psują się potem, co jest bardzo-bardzo smutne. Ale właśnie dlatego intryguje, zdecydowany faworyt na liście bohaterów Intrygujących.

§ Oryginalność

Opowiadanie może nie jest jakieś rewolucyjne, ale jak na blogosferę prezentuje się świetnie – rzadko widzę tak nie do końca poważne, ciekawie napisane, zabawne twory, to raczej smutne miejsce pełne banalnych tekstów. Dużą zasługa jest Twój styl, który, jak wspomniałam, jest naprawdę unikatowy c:

Podsumowań nie znoszę, bo mam nieodparte wrażenie, że się powtarzam, ale przyda ci się, coby powtórzyć jeszcze raz: zwolnij i więcej opisuj, a tymczasem UPOMNIENIE.

Ziutencja