|182| Dyktator

Witam wszystkich, mam nadzieję, że się stęskniliście (i proszę mnie nie wyprowadzać z błędu – mam do swych błędnych poglądów prawo), a na salę zapraszam oskarżoną Kanako/香奈子 (jak kto woli).

§ Pierwsze wrażenie

A. Adres

Jedno słowo, w dodatku polskie, plus domena Blogspota. Osobiście „Dyktator” kojarzy mi się z którymś z dyktatorów reżimów Bliskiego Wschodu albo ostatnim filmem Sachy Barona-Cohena (którego nie widziałam i, prawdę mówiąc, oglądać nie zamierzam), acz opis ze zgłoszenia temu przeczy. Jednak skojarzenia z adresem mogą być różne, zaś jego prostota – nie tylko zapadająca w pamięć, ale także intrygująca, w zależności od gustów i skojarzeń.

B. Grafika

Cóż, chyba minie sporo czasu, zanim znajdę szablon na Blogspocie, który zachwyci mnie choć w połowie tak jak niektóre grafiki tworzone dla Onetu. Ale to tylko taka dygresja.

Nagłówek wpada w oko. Bardzo ładna, dobrze wykonana grafika, która sporo sugeruje a propos czekającej Czytelnika treści, zaś cytat oraz tytuł wmontowane zostały zgrabnie. Ogólnie kolorystyka bloga jest przyjemna, ani za ciemna, ani za jasna, ładnie dobrana i niemęcząca oczy.

Jednak układ jednokolumnowy oraz kolejność, w jakiej powstawiałaś niektóre elementy na stronę główną tworzą chaos. Sondę wywal albo na sam dół, albo na osobną podstronę, bo w obecnym miejscu wyłącznie rozprasza uwagę od treści. Osobiście sugerowałabym jednak, aby i sonda, i zamieszczone na samym dole „Pamiętaj!” znalazły się gdzieś z boku, po prawej albo lewej, z sondą wstawioną niżej. Wtedy byłoby chyba najczytelniej i ważne informacje nie zostawałyby pomijane; w obecnym układzie treść ramki „Pamiętaj!” z pewnością jest pomijana przez wielu, bo jeśli ktoś nie chce czytać treści opowiadania, to po co miałby zjeżdżać na sam dół bloga?

Z podstron „Strona główna” jest Ci niepotrzebna, gdyż samo kliknięcie w nagłówek nas do niej przenosi. Osobiście preferowałabym również, aby spis treści pojawił się jednak na głównej stronie (jako linki, archiwum albo nawet i szeroka lista – Ława dowodem, że takową można mieć, nawet jeśli nie jest tak przyjazna leniwym jak onetowa), ale to już tylko mój gust i moje rozumienie pojęcia „praktyczny spis treści”. Dopóki takowy w ogóle jest, nie mam czego krytykować. Reszta bez większych zarzutów, acz o jednej czy dwóch podstronach wypowiem się jeszcze później.

Niemniej jednak wygląd bloga jest przyjemny dla oka i zachęcający dla potencjalnego Czytelnika. Tak naprawdę największym ulepszeniem, jaki możesz szablonowi uczynić, to wykopać sondę gdzieś niżej/na bok, aby nie sprawiała wrażenia ważniejszej od samego opowiadania. Pozostałe uwagi są bardziej kosmetycznym szlifem.

Screen

§ Treść

Kobe i Osaka, powiadasz? Byłam, aczkolwiek w Osace zdecydowanie częściej niż w Kobe. Zobaczymy, jak bardzo (i czy w ogóle) moje wspomnienia i zdjęcia będą pokrywać się z Twoim tekstem.

A. Fabuła

O fabule trudno się, póki co, porządnie wypowiedzieć. Niby siedem rozdziałów to już coś, ale na tej wcale niemałej przestrzeni dopiero w ostatnich dwóch zaczęło się dziać coś, co nie byłoby wprowadzeniami. Widać już zalążki, jest się czym zainteresować, dość aby Czytelnik miał jakieś pojęcie i mógł zacząć zgadywać, co będzie dalej, ale nie dość, aby się o fabule wypowiedzieć w sensie ocenowym.

Jedyne co mogę ponad to powiedzieć, to że rozwijasz wszystko w dobrym tempie, nie za wolno ani za szybko. Przynajmniej póki co. Widać, że nie piszesz wszystkiego pod wpływem chwili i masz na całość plan, co się zdecydowanie chwali. Osobiście w mój gust nie trafiłaś i gdybym zaczęła to czytać dla siebie, to bardzo szybko bym przestała i przeszła na coś innego.

Nie zmienia to jednak faktu, iż pomysł masz, z tego co widać, ciekawy, konsekwentnie go realizujesz, a akcja idzie naprzód w dobrze wymierzonym tempie. I, co tu ukrywać, fabuła i tak jest najmocniejszą stroną „Dyktatora”. Reszta, niestety, wymaga pracy oraz szlifu, ale po kolei.

§ Dialogi i opisy

Wiesz, dopiero doszedłszy do rozdziału piątego, tknęło mnie, że w ocenie jest przecież punkt o dialogach (a tknęło mnie, bo czytając tekst, poszczególne fragmenty oceny same układają się w mojej głowie). Musiałam na chwilę przystanąć, aby przypomnieć sobie, że owe dialogi jednak są. Jest ich zdecydowanie mniej w porównaniu z opisami, ale chyba nie to sprawiło, że wypadły mi z pamięci. One są po prostu… niezapadające w pamięć. Niby pamiętam, o czym postaci mówiły, ale dialogi same w sobie nie wywoływały we mnie żadnych emocji, chociaż w paru sytuacjach powinny, jak np. podczas konfrontacji Kyoheia z Ryuichiro. Nie twierdzę, że wszystkie dialogi mają wgniatać w fotel i być Bóg wie jak wyjątkowe, w końcu ludzie nie zawsze prowadzą fantastyczne konwersacje, nawet ludzie zaplątani w niecodzienne wydarzenia. Charakterystyczny sposób wysławiania się ma tylko Yukari, ze swoim śmiechem oraz mnóstwem kolokwialnych wtrąceń typu „jeny” czy „ej no”, ale to jedna postać na ich cały wachlarz. Gdyby jeszcze kilka postaci miało coś, co by ich charakteryzowało w mówieniu, a reszta dialogów została przeredagowana (bo może i nie zapadają w pamięć, ale to nie znaczy od razu, że wszystkie są naturalne), to różnica z pewnością byłaby zauważalna, nawet jeśli nie jak słoń na środku cyrku. Przemyśl sprawę, gdyż nawet (a być może zwłaszcza?) w tekście, w którym stawiasz na opisy nieco bardziej warto, aby przynajmniej niektóre dialogi zapadały w pamięć, tak ze względu na ich treść, jak i dialog sam w sobie.

Opisów mamy o wiele więcej, ale są to opisy przede wszystkim wydarzeń/wspomnień oraz odczuć bohaterów. Opisy postaci są ubogie, jeśli w ogóle jakieś się pojawiają (tę kwestię rozwinę później), tak samo opisy miejsc (do czego wrócę przy kreacji świata). Oczywiście, opisy akcji oraz odczuć bohaterów także są ważne, ale tworzenie opowiadanie nie może się odbywać kosztem zaniedbywania takich rzeczy jak pokazanie Czytelnikowi ważnej dla fabuły osoby albo tła akcji. Znajdź kiedyś chwilę, aby przeczytać wszystko, co dotąd masz (a im wcześniej się za to zabierzesz, tym mniej tekstu będziesz musiał czytać i poprawiać) i powstawiaj je: akapit tu, zdanie tam, wtrącenia, wzmianki, rzucone mimochodem słówka – tak mało potrzeba, aby zyskać wiele.

Opisy, które są, patrząc na sprawę ogólnie, nie są złe, ale dobrymi też bym ich nie nazwała. Odczucia i akcje opisujesz dość, aby Czytelnik wiedział i wyobraził sobie, co się dzieje (przy czym uczucia wychodzą Ci chyba nieznacznie lepiej od wydarzeń), ale żaden mnie nie porwał ani nie wybił się z reszty tekstu jakoś specjalnie, ani pozytywnie, ani negatywnie. Ot, po prostu są, w miarę obrazowe, acz mogłoby być o wiele lepiej. Sporo z tego odczucia zależy od mankamentów stylu oraz błędów, o których dalej. Trudno mi stwierdzić, czy gdyby styl był lepszy, a błędów było mniej, to opisy by zyskały. W takim wypadku radziłabym Ci wpierw skupić się na tych dwóch rzeczach i zobaczyć, czy wtedy opisy stałyby się lepsze, a jeśli nie – to, cóż, po prostu nad nimi pracować. Żeby nie było, brakujące opisy dopisać i tak musisz, a jestem zdania, iż łatwiej stworzyć coś ładnego, bazując na średnim, niż czekać i próbować stworzyć cudo za pierwszym razem. Zatem to, czego brakuje, dopisz nawet teraz, a potem popraw. Przy okazji wyrobisz sobie nawyk poprawiania samej siebie i samodzielnego szukania błędów, co z pewnością Ci się przyda.

§ Styl

Trudno mi go ująć jakoś ogólnie. Z jednej strony „Dyktatora” nie czytało mi się znowuż najgorzej (pomimo iż to nie jest coś, po co sięgnęłabym sama i pomimo błędów), ale z drugiej nadal daleko Ci do czegoś chociażby mocno dobrego. Brakuje Ci szlifu, sporej ilości szlifu. Niekiedy odnosiłam wrażenie, jakbyś Ty i Twoja beta tak bardzo skupiały się na zwalczaniu tych najoczywistszych błędów, że zapominałyście o tej bardziej redaktorskiej stronie poprawiania tekstu: o dbaniu o płynność i naturalność, o wygładzaniu zgrzytów, o pilnowaniu odpowiedniego doboru słów, o równowadze w opisach.

Zacznę od tego, co omówić mi najłatwiej, a więc od przymiotników. Widać, że strasznie je lubisz. I nie ma w tym nic złego, gdyż przymiotnik to wspaniałe narzędzie do tworzenia opisów. Jednak nadużyte traci na wartości, a niekiedy wręcz sprawia wrażenie niepotrzebnego dookreślania. Pierwsza zasada stosowania przymiotników brzmi, iż nie wszystko musi być jakieś, bo jeśli wszystko jest jakieś, to wtedy rzeczy które naprawdę powinny się wyróżniać dzięki opisowi, wcale się nie wyróżniają. A druga zasada brzmi, iż nie wszystko ważne trzeba opisywać przymiotnikiem. Zademonstruję na przykładzie następującego zdania z rozdziału trzeciego: „Długi, biały, lekarski kitel trzepotał za nim jak rasowa peleryna.” Zacznijmy od tego, iż nie ma nie-białych lekarskich kitli, podobnie jak nie spotkałam nigdy krótkich lekarskich kitli. Dodajmy do tego fakt, iż bardzo prędko w tym fragmencie tekstu dowiadujemy się, iż ów kitel miał na sobie mały chłopiec, a skończymy z tym, że niepotrzebnie ów kitel dookreślasz. Samo stwierdzenie „Lekarski kitel trzepotał za nim jak (rasowa) peleryna” w pełni przedstawia pożądany obraz. A przymiotnik „rasowa” wpisałam w nawias, aby zaznaczyć, iż może się tu znaleźć, aczkolwiek gdybyś się go pozbyła, zdanie nadal byłoby wystarczająco obrazowe. A temu podobnych przykładów jest w tekście całe mnóstwo!

Ogólnie odnoszę wrażenie, jakbyś chciała zbyt wiele określać, zbyt wiele rzeczy precyzować, przez co tracisz na płynności stylu. Pomińmy zaimki, pewną nadprzymiotnikozę oraz określanie oczywistości, ale miewasz momenty, kiedy wtrącasz naprawdę niepotrzebne informacje, przez co zdanie traci na dynamice, a czasem nawet trzeba je czytać jeszcze raz, aby się w nim odnaleźć. O, na przykład w rozdziale szóstym: „Lustro wielkiej szafy było rozbite, drzwi wisiały żałośnie na jednym zawiasie, a ubrania, które, jak się domyślił, niegdyś poukładane staranie szafie, teraz były porozrzucane po wszystkich czterech kątach pokoju.” Wtrącenie „jak się domyślił” jest zbędne. Czytelnik nie dość, że zrozumie, iż Yukari się tego domyślił, a wszechwiedzący narrator zwyczajnie to wiedział, to jeszcze psujesz sobie moment, w którym Czytelnik powinien przystanąć i pomyśleć „Cholera, ktoś to znalazł wcześniej?”. Pomińmy może... Albo nie. Nie pomińmy. Ten przykład ładnie też obrazuje inną wadę Twojego stylu, to jest dość dziwaczne konstrukcje niektórych zdań (mówię tu tak o szyku i kolejności słów, jak i ogólnym ich doborze). Nie zawsze, ale często. Na przykład, czyż tutaj nie naturalniej brzmiałoby „a ubrania, które niegdyś były poukładane starannie w szafie, teraz leżały porozrzucane”? Albo „a ubrania, niegdyś poukładane starannie w szafie, teraz [...]”? Lub jeszcze inny przykład, tym razem z rozdziału trzeciego: „Chyłkiem wbiegł na swoich małych łapkach do komnaty, gdzie oślepiło go na ułamek sekundy blade światło świecy” – czyż nie naturalniej brzmiałoby „gdzie na ułamek sekundy oślepiło go białe światło”? Tego typu rzeczy to w większości drobiazgi, ale jest ich pełno. Zresztą, czyż to nie w szczegółach tkwi diabeł? Drobne zmiany mogą uczynić kolosalną różnicę, zwłaszcza jeśli będzie ich wiele. A wydaje mi się, że przeczytawszy swój tekst ponownie (wpierw samej, ale za to być może na głos i po jakimś czasie niemyślenia o nim, zaś później z betą czy też inną osobą, której opinii literackiej ufasz), zauważysz te zgrzyty. W końcu nawet diament trzeba oszlifować, aby był możliwie jak najpiękniejszy.

Wydaje mi się, że poskromiwszy te dwie rzeczy, a także poprawiwszy błędy, Twój styl nabierze blasku i zobaczysz, o ile płynniejszy się stanie. No i poprawiwszy styl, siłą rzeczy poprawiają się także opisy, a więc same zyski. Pamiętaj: jakkolwiek eliminowanie błędów jest ważne, nie zapominaj (i niech Twoja beta również nie zapomina), że poprawianie tekstu to nie tylko literówki i przecinki, ale także zgrzyty w doborze/kolejności słów.

Zanim przejdę dalej, chciałabym jeszcze krótko skomentować Twój opis zazdrości Junko z rozdziału piątego. Napisałaś w odautorskim komentarzu, iż nie byłaś go pewna i że to był pierwszy taki opis, jaki napisałaś. W moim odczuciu sam opis jako opis był niezły (gdyby nanieść nań kilka poprawek, byłby naprawdę dobry), jednakowoż jako opis zazdrości… Cóż, zazdrości było tam jakby najmniej. Ładnie i przekonująco oddałaś mieszane uczucia dziewczyny, radość przeplatającą się z rozpaczą, ale zazdrość to jednak nieco inne uczucie. Aby to był opis zazdrości, powinno być więcej nacisku na element przykrości, że ktoś inny ma coś, co Junko tak bardzo chce mieć. Gdybyś nie wspomniała o tych wątpliwościach w tamtych paru słowach od siebie, w ogóle nie zwróciłabym uwagi, jakoby coś było tam nie tak, gdyż, jak już wspomniałam, sam opis był przekonujący, zgrabny i pasujący do całej sytuacji. Ale skoro już wspomniałaś, to dzielę się swoimi spostrzeżeniami i odczuciami. Mam nadzieję, że są chociaż w jakiś sposób pomocne.

§ Kreacja świata

Tu poległaś na całej linii. Kreacja świata opierająca się na słowach-kluczach (mniejszych, większych, nieważne) to żadna kreacja świata. Potrzeba Ci opisów i to nie jednego czy dwóch, a wielu, w całym tekście, w różnych jego miejscach. Bo na chwilę obecną jedynym naprawdę dobrze wykreowanym tłem akcji był pokój Ryuichiego, któremu poświęciłaś uwagę. Cała reszta – od małych miejsc aż po skalę całego kraju – istnieje wyłącznie jako blady szkic i postaci poruszają się w dwóch wymiarach po kartce, na której od czasu do czasu widnieje jakiś czarno-biały zarys czegoś tam.

Zacznij od „małych” miejsc, tych przy których wystarczy wyłącznie Twoja wyobraźnia i przechodź do „dużych”. Kiedy Yukari i Ohara idą po schodach i przez tunele, nie ograniczaj się do kombinacji słów „schody”, „tunel”, „ściany” i „kamień”. Tchnij w to miejsce życie, pokaż Czytelnikowi jak najwięcej: kolory, zapachy, teksturę, temperaturę, odczucia przechodzących przez to miejsce postaci. Pokaż to, a nawet więcej, i pokaż wyraźniej. Nie musisz włączać przycisku z napisem „Orzeszkowa-mode” i od razu przygniatać Czytelnika opisami na dziesięć stron, znajcie umiar, mocium panie. I zrób to z każdym miejscem, które się w tekście przewija, nie zapominając, aby ilość opisów była proporcjonalna do ważności miejsca, a więc, przykładowo, barowi, w którym poznajemy Ryuichiro, poświęć około akapitu, ale wspomnianemu wyżej tunelowi i schodom, a później także i pomieszczeniu z lustrem oraz domowi rodziców Yukariego – więcej.

W kwestii kreacji Japonii, mogłabyś przenieść opowiadanie w dowolne inne miejsce i różnica byłaby tyle co żadna. Twierdzisz, że rzecz się dzieje w Osace i Kobe, ale nawet nie próbujesz tego w jakikolwiek pokazać. Twoja kreacja tych miast ogranicza się do słów „Osaka” i „Kobe”, raz bodajże do nazwy jednej z dzielnic Kobe. Zasada jest taka, że jeśli nie wiesz, jakie dane miejsce jest i nie potrafisz go odpowiednio przedstawić, to albo nie umieszczasz tam akcji swojego tekstu, albo poświęcasz całe godziny, a nawet i dnie na dogłębne szukanie wszelkich informacji. Masz Internet – skorzystaj z niego! Otwórz Google Maps, wejdź w opcję Street View i przynajmniej zobacz, jak tam jest, jak wszystko wygląda. A potem, ponieważ wygląd to nie wszystko, znajdź relacje ludzi, którzy tam byli. Ludzie uwielbiają pisać blogi z podróży, a Osaka i Kobe to popularne miejsca, więc na pewno znajdziesz strony, gdzie autorzy opisują swoje przeżycia stamtąd. A jeśli nie blogi, to fora podróżnicze. Kto wie, jeśli znajdziesz kogoś, kto tam był, zapewne byłby skłonny opowiedzieć Ci to i owo i odpowiedzieć na co konkretniejsze pytania. Bo, niestety, nazwy miast nie załatwią za Ciebie niełatwej roboty opisania wszystkiego i sprawienia za pomocą słów, aby Czytelnik poczuł się, jakby też tam był i zyskał jakiś obraz tych miejsc.

Innymi słowy, tutaj czeka Cię kopalnia roboty, choć niekoniecznie najcięższej. Poświęć kreacji świata choć odrobinę uwagi. Nie masz nic do stracenia – możesz wyłącznie zyskać.

§ Bohaterowie

Zacznę od podstrony, bo to najmniej ważne i lepiej od razu załatwić. Kto czyta moje oceny, ten wie, że generalnie jestem przeciwna wszelkim podstronom z bohaterami tekstu. To jest pójście na łatwiznę, a jeśli ktoś chce iść na łatwiznę, to równie dobrze może odpuścić sobie pisanie powieści czy opowiadań. Twoją „pierwszą” podstronę jestem jeszcze w stanie przełknąć, jeśli się uprzesz, aby ją pozostawić. Dlaczego? Bo jest w miarę ogólna i nie zdradza zbyt wielu szczegółów. A przy okazji doceniam, że się postarałaś i wyszukałaś zapisy wszystkich imion i nazwisk w kanji. Ale te wszystkie podstrony pt. „czytaj więcej” są do wywalenia, przynajmniej z bloga. Na swoim dysku trzymaj takie karty profilowe, jeśli pomaga Ci to w kreowaniu bohaterów i jeśli dzięki temu unikasz zapominania szczegółów, ale te informacje powinny się znaleźć w tekście. A przynajmniej większość, w końcu jeśli to nie ma znaczenia dla fabuły czy rozwoju postaci, to po co Czytelnikowi wiedzieć, ile kto ma dokładnie wzrostu i jaką ma grupę krwi?

A skoro już się tych szczegółowych podstron czepiam, to nie przekonuje mnie fakt, iż wszystkie postacie męskie są wysokie. Kochana, Japończycy są z reguły niscy. Albo inaczej: niewielu z nich jest wysokich wedle naszych, Europejskich, standardów. Będąc w Japonii, niewielu widziałam facetów wyższych ode mnie, raczej plasowałam się w taką średnią wzrostu wysokiego Japończyka, a mam zwykłe metr sześćdziesiąt sześć. Nie twierdzę, że nie ma w Japonii wysokich mężczyzn (Ken Watanabe ma metr osiemdziesiąt coś, a to li i wyłącznie taki bardziej znany przykład), ale kiedy 4/4 męskich postaci w Twoim tekście ma ponad metr siedemdziesiąt, z czego aż trójka ma metr osiemdziesiąt z groszami, to brzmi to zwyczajnie mało wiarygodnie. Miej jedną wysoką postać męską, ujdzie nawet jeśli Kyoheia pozostawisz z jego wzrostem (chociaż odjęcie mu ze czterech centymetrów też nie zaszkodzi), ale przybliż pozostałą dwójkę do jakiegoś bardziej przeciętnego wzrostu (coś pomiędzy metr sześćdziesiąt pięć a metr siedemdziesiąt dwa góra). W końcu jakie jest statystyczne prawdopdoobieństwo, że w rejonie Kansai, który liczy sobie ponad dwadzieścia dwa miliony ludzi (z czego w samej Osace i Kobe jest ich ponad cztery miliony czterysta tysięcy), że losy akurat czterech wysokich facetów się połączą? Małe, bardzo małe.

Tyle w kwestii czepiania się podstron. Masz trochę szczęścia, że obudziło się moje lenistwo i że ciągnie mnie do grania, to nie będę brać każdej z nich pod lupę, aby porównywać z tekstem i sprawdzać, jak często szłaś na łatwiznę. Zrób sobie jednak rachunek sumienia i sprawdź to samej. Z szacunku dla Czytelników.

Powracając jednak do sedna tego punktu: bohaterowie. Przede wszystkim jestem rozczarowana ubogością, wręcz brakiem opisów ich wyglądu. Pamiętam wzmianki na temat włosów, ewentualnie ubioru, raz było o oczach (które akurat były czerwone) i tyle. Oprócz tych czerwonych oczu, jednej osoby z piegami oraz trzecioplanowej Kelnerki, która miała mocny makijaż, nikt nie zapada w pamięć. A ogromna szkoda, bo umieszczenie akcji w Japonii daje Ci wspaniałą możliwość poćwiczenia dokładniejszych opisów wyglądu postaci. Skoro wszyscy mają podobny kolor skóry, włosów i oczu, to trzeba się skupiać na innych, bardziej charakterystycznych cechach: kształcie ust, nosa czy szczęki, wysokości czoła, wydatnoścy policzków tudzież brody, zaroście, ogólnej budowie ciała… Ludzi rozróżnia tak wiele więcej niż tylko kolory (chociaż jeśli u Ciebie każdy ma czarne włosy, to nawet to odpada). Stworzenie wyrazistych i różnorodnych pod kątem wyglądu postaci w takim wypadku nie jest łatwe, ale też nie niemożliwe, zatem skoro stajesz przed wyzwaniem, to należy chociaż spróbować stawić mu czoła, a nie uciekać się do najprostszych rozwiązań. Popracuj nad tym, bo na chwilę obecną moja teoria á propos podstron z postaciami się sprawdza: w tekście masz absolutne, tak naprawdę nic nie dające minimum, a wyrasiste portrety pozostawiłaś na podstronie, sobie oszczędzając roboty, a w moich oczach – znacznie sobie ujmując. Zamiast te obrazki bezmyślnie wklejać, przyjrzyj się im, kaźdemu z osobna, stwórz dokładne opisy każdej postaci, na początek na brudno, a potem znajdź sposób, aby je wcisnąć umiejętnie w tekst. Niech chociaż tyle dobrego z nich będzie.

Charakterologicznie nie jest wiele lepiej. Stworzyłaś sobie dwa profile postaci, których nazwałam umownie Manipulantami i Pionkami. Wewnątrz tych kategorii ogólne szkice postaci są do siebie bardzo zbliżone: Ashida, Narita, Takahashi i Yukari wszystkim manipulują i różnią się od siebie płciami oraz szczegółami, podczas gdy Ryuichi, Kyohei i Junko są w tym wszystkim, ale niewiele, tak naprawdę, robią. Nie twierdzę, że Twoje postaci są kompletnie papierowe, bo nie są. Wszystkim przypisałaś po jakiejś dominującej cesze lub dwóch. Narita żre i jest wybuchowa, Ashida aktorzy zza swoich kart, Takahashi nie cierpi i trochę się boi Narity, Yukari chyba niczego nie traktuje poważne, Ryuichi próbuje od wszystkiego uciec, Kyohei tak trochę skacze od bycia wyluzowanym i antyspołecznym do drobnego manipulanctwa, a Junko jest tam chyba tylko po to, aby się podkochiwać w Inoharze. Poza tymi opisami Twoje postaci nie mają żadnych wyrazistych cech, a takie proste schematy nie stworzą wyrazistych, iście pełnokrwistych postaci. Ba, na dodatek szerzy się u nich jakaś epidemia, bo wszyscy jak jeden mąż rzucają ukradkowymi spojrzeniami (czytając tekst cięgiem, naprawdę widać, jak bardzo miłujesz ów zwrot, bo przewija się, zgaduję, średnio raz na rozdział). Spróbuj je rozbudować, nadać im więcej wad i zalet, wyprowadzić je poza schemat, pokazać ich inną stronę… Póki co jesteś na dobrej drodze i masz bazę, aby pracować dalej, ale na chwilę obecną Twoi bohaterowie nie są, jak dla mnie, żywimi indywiduami, ja osobiście nie widzę w tym zbiorze nikogo, z kim sama mogłabym się w jakikolwiek sposób utożsamiać i komu mogłabym kibicować i nawet po przeczytaniu tych siedmiu rozdziałów wiem, że jutro o żadnym z bohaterów nie będę pamiętać.

§ Poprawność

A. Językowa

Dobrze, że masz betę, bo li i wyłącznie pobieżna lektura podstron oraz ramki „Pamiętaj!” wystarczyła mi do dowiedzenia się, że poprawność językowa nie jest Twoją mocną stroną, a mam także podejrzenie, jakobyś miała dysleksję. Poniższe komentarze kieruję tak do Ciebie, jak i do Twojej bety, albowiem w przypadkach tekstów betowanych rozróżnienie, co jest błędem autora a co błędem bety nie należy do najłatwiejszych.

Większość to bzdurne drobiazgi i pierdoły, które wynikają z niedokładnego czytania tekstu. Zjedzone ogonki, niepoprawnie odmienione słowa (wyglądające jakby zdanie wpierw było inne, ale przy poprawie coś ze starej wersji zostało), literówki, czasem brakujące słowa. To wszystko pierdoły, niemniej jednak pierdoły w nadmiarze irytują, a w samych ostatnich dwóch rozdziałach było ich zdecydowanie zbyt wiele.

Na drugą nogę idą zaimki wraz z całą resztą dookreślania. Zaimków pozbywaj się bezwzględnie, gdyż wstawiasz ich koszmarne ilości, szczególnie tych dzierżawczych, a dookreślenia wyłącznie sprawiają wrażenie, jakbyś miała Czytelnika za głąba. Mnóstwo z tych rzeczy wynika z kontekstu, a innych łatwo się domyślić, podczas gdy nadmiar dookreślania nie robi nic oprócz psucia lektury oraz sprowadzania poziomu stylu do wczesnej podstawówki.

Zauważyłam również problem z przecinkami, przede wszystkim w relacjach z imiesłowami oraz spójnikiem „albo”, aczkolwiek nie tylko. Te przykłady po prostu zdarzały się częściej od pozostałych i stworzyły wzór.

Dialogi i dywizy. O dialogach i ich zapisie przeczytaj sobie dokładniej na podstronach, które znajdziesz w zakładce Pomoc. Od siebie dodam tylko, iż: a) dialogi oddzielamy od reszty tekstu pauzami (­—) a nie kombinacją dywiz (-) i półpauza (–); b) komentarze narratora zaczynamy małą literą tylko wtedy, kiedy bezpośrednio komentują właśnie przytoczoną wypowiedź. I zapamiętaj także, że przed i po dywizie, którego używamy w celu łączenia wyrazem, nie stawiamy spacji. A zatem nie „Kyohei - kun” tylko „Kyohei-kun” i tak dalej.

Nazwy własne, jak np. nazwy programów, oraz nazwy narodowości zapisujemy wielką literą. Konkretnie mam na myśli zdanie „Zalała go fala różnorodnych języków i zrozumiał zaledwie strzępki rozmowy pary anglików [...]” z rozdziału pierwszego oraz zdanie „Jakaś dobra ręka musiała go obrobić w photoshopie[...]” z rozdziału drugiego. Ot, ułatwiam Ci szukanie.

Przyjrzyj się także zasadom rządzącym pisowni partykuły „nie” z częściami mowy oraz kiedy piszemy „tę” a kiedy „tą”.

Wszelkie "ty", "ciebie" itp. zapisujemy małą literą, chyba że chcemy pokazać, iż ktoś odczuwa do rozmówcy ogromny szacunek.

Niekiedy zdarza Ci się także mieszać czas przeszły z teraźniejszym, choć przynajmniej nie jest to na skalę plagi, a od czasu do czasu – drobne powtórzenia.

Nie zapominaj także, iż jeśli wstawiasz w tekst słowa zagraniczne, musisz je wyjaśnić. Czytelnik nie ma obowiązku znać języka innego niż polski, ale jeśli Ty masz fanaberie wciskać tam coś więcej, to tłumaczenie musisz podać. To że ja znam japoński i angielski nie znaczy, że inni owe języki znają i/lub że wywnioskują nieznane sobie słowo/zwrot za pomocą kontekstu. Zwykłe przypisy wystarczą, naprawdę, a ich wstawienie nie zajmie Ci dużo czasu.

Najgorsze zostawiłam sobie na koniec, a są tym idiotyczne słowotwórstwo oraz słowa niepoprawnie użyte. To psuło lekturę najbardziej, bo pomijając powyższe, naprawdę nie piszesz źle, a kiedy osoba niepisząca źle, w dodatku betowana przez kogoś innego, wstawia w opowiadanie takie cuda, to opadają ręce. Te, oraz inne klejnoty, które podczas lektury zapisałam, wypiszę poniżej(, lecz wiedz, iż to nie wszystko i swoją część roboty pt. Szukanie także musisz odwalić):

* „[...] nie mając nawet siły krzyknąć czy choćby wydać z siebie jakikolwiek dźwięku.” – jakiegokolwiek (prolog)

* „oświadczył po chwili, tak stalowym głosem, że widział jak studentka zadrżała, a go to interesowało, bo?” – że co proszę? Co ma to pytanie do rzeczy i jaki miał być w tym zdaniu sens, gdyż Ci umknął? (r. 1)

* „- Mówiłeś coś? - zaciekawiła się uprzejmie, wstając.” – wybacz, ale to wybitnie śmieszny opis pytania zadawanego, kiedy ktoś czegoś nie usłyszy. W dodatku opis który, tak naprawdę, nawet nie jest potrzebny. (r. 1)

* „Chłodny wiatr uderzył go łagodnie w twarz.” – czasownik „uderzył” sugeruje siłę, czemu przeczysz zaimkiem „łagodnie”. Zdanie do przeredagowania. (r. 1)

* „Potasowała talię tarota, wybierając na chybił trafił jedną z nich.” – wybierając jedną z talii? Nie baw się, proszę, podmiotami, to nieładnie. (r. 2)

* „uśmiechnęła się, wyciągając z niej stłamszonego papierosa, którego nie zauważalnie „podprowadziła” Kyoheiowi.” – na pewno nie miałaś na myśli niezauważenie? (r. 4)

* „Był tylko szarym człowiekiem, dlaczego musi się bawić w rycerza w szlachetnej zbroi i z błękitną krwią?” – związek frazeologiczny brzmi „rycerz w lśniącej zbroi”. Szlachetni mogą być ludzie (z urodzenia lub charakteru) albo kamienie, ale nie zbroje. (r. 4)

* „Długi, skrzący się ogon frywolnie unosił się w powietrzu [...]” – nie wiem, z jakiego słownika synonimów korzystasz (a tak, widziałam Twój komentarz pod którąś oceną, gdzie też zarzucono Ci nieprawidłowe używanie słowa „frywolnie”), ale PWN-owski Słownik Języka Polskiego nie zaznacza, jakoby to słowo miało inne znaczenie niż „mający swobodny i żartobliwy stosunek do spraw erotycznych; też: świadczący o takim stosunku”. Rozumiem, że słowo frywolny można zastąpić słowami „psotny” czy „swawolny”, gdyż w kontekście choćby i lekko erotycznym zastąpią „frywolność”, ale pierwsze się spotykam, aby „frywolny” miało jakiekolwiek dodatkowe znaczenie. Poza tym słownik synonimów, jak sama nazwa wskazuje, oferuje nam właśnie synonimy, słowa o podobnym znaczeniu, nie tym samym. A zatem? *marszczy brwi* (r. 4)

* „Yukari oblizał usta, schowawszy pistolety stamtąd skąd je wyjął.” – na Pisarskie Pióro, co? To już nie można powiedzieć „do kabur”, jeśli już koniecznie musisz określać, gdzie te pistolety schował? (r. 4)

* „Tutejsi tubylcy byli święcie przekonani [...]” – że masło było maślane. Nie istnieją nietutejsi tubylcy. Ale nie ukrywam, że tą głupotą poprawiłaś mi humor. (r. 5)

* „zwrócił się ku dziewczynie, która wykonała jakiś znak w powietrzu i łaskawie zaciekawiła się ukrytym wejściem.” – jeśli narrator jest trzecioosobowy, to zazwyczaj jest wszechwiedzący. A wszechwiedzący wie, jaki znak wykonała, zatem nie używałby słowa "jakiś", gdyby wszechwiedzącym rzeczywiście był. Jeśli nie chcesz owego znaku ujawniać, to po prostu powiedz "tajemniczy" albo coś takiego, ale nie baw się w "jakisie", jednocześnie próbując mi wmówić wszechwiedzę narratora. (r. 5)

* „Yuri uniosła brew ku górze [...]” – bo miala talent i potrafiła też unosić je ku dołowi, kiedy miała na to ochotę. (r. 5)

* „wyznała, zmuszając się do zachowania pokerowej twarzy, choć tak naprawdę miała ochotę tupnąć nogą i naburmuszyć swoje policzki [...]” – naburmuszyć to możemy się, ale nie policzki. (r. 6)

* „podzieliła się z nim bystrą anegdotą [...]” – kochana, sprawdź sobie, proszę, znaczenie słowa „anegdota”, bo zapewniam, że tej sytuacji nie powinno go być. (r. 6)

* „[...] która bardzo szybko wspinała się po drabinie kariery. W dół.” – wspinamy się w górę, w dół schodzimy. (r. 6)

* „Wybacz, Boże, jestem złym dzieckiem – stwierdził rezolutnie [...]” – dziewczyno, słownik doprawdy nie gryzie! „Rezolutny” znaczy „zaradny i śmiały w kontaktach z ludźm”. Skąd Ci się w ogóle wzięło, aby to wstawić właśnie tu? Pytam, bo próbuję zrozumieć Twój tok rozumowania. (r. 7)

* „[...] choć równie dobrze mógł być to tylko wymysł jego wyobraźni tudzież podmuch silniejszego wiatru, który odbił się szturmem od cegieł.” – słowo „tudzież” jest równoważne spójnikowi "i", nie "lub". (r. 7)

* „[...] odpowiedział monotonicznie, nie zaszczycając ją nawet spojrzeniem.” – monotonicznie? Jesteś pewna że nie, a bo ja wiem, monotonnie? Bo monotoniczny to jest chyba tylko ciąg monotoniczny, a to z kolei pojęcie matematyczne. (r. 7)

B. Logika

Przede wszystkim debilizmy oraz konkrety wynikające z mankamentów przy kreacji świata.

* „Tak bezsilna, kiedy przez jej ciało przeszła silna fala ciepła, a już po chwili konała w agonii, paląc się żywcem. Tak jak pali się drewno w kominku.” – ciało ludzkie nie pali się tak łatwo, jeśli nie ma pomocy (nie jest polane czymś łatwopalnym). Tymczasem porównujesz ten proces do palenia się drewna w kominku. Drewno pali się o wiele łatwiej od ludzi, a i z całego opisu wynika, jakoby kobieta po prostu padła, ogień ją dopadł, a ona się zajęła. Nie jej ubranie, nie włosy, ale właśnie ona, jej ciało i skóra. Do przeredagowania. (prolog)

* „Chodził na wykłady z zasady, łapał powietrze do kieszeni i żył uniesieniem wiatru.” – chyba raczej chodził, żeby go nie oblali i/lub wylali za nieobecność, albowiem w Japonii obecność na zajęciach liczy się do zaliczenia semestru/roku. (r. 1)

* „Zmierzwił  wierzchem dłoni włosy, siadając na łóżku.” – wierzchem dłoni? To dość... niecodzienny sposób. Większość używa po temu spodu dłoni. (r. 1)

* „- Ej, tu nie wolno palić! – Dai krzyknął w jego kierunku, widząc tylko zarys sylwetki na tle ciemności nocy.” – taki brak grzeczności w stosunku do obcego wychodzący z ust Japończyka, nawet i młodego? Nie, to nie jest wiarygodne. Japończycy naprawdę bardzo dbają o to, co inni o nich pomyślą pod względem kultury osobistej i takie zawołanie "Ej!" zamiast np. "Przepraszam, ale..." jest uznawane za bardzo niegrzeczne i przez to niespotykane. (r. 1)

* „Nie hamując już strumieni łez napływających mu do oczu, zabrawszy próbówki wbiegł do otwartej windy [...]” – albo z niego bardzo głupi dzieciak, albo nie słuchał uważnie, jak go instruowali, co się robi w przypadku trzęsienia ziemi. A jedną z rzeczy których się NIE robi jest używanie windy. Skąd mały miał wiedzieć, czy zaraz nie nadejdą wstrząsy wtórne? (r. 3)

* „Upadł w kałużę, puszczając do ust powietrze z głuchym świstem.” – puszczanie powietrza DO ust podczas upadku? Pierwsze słyszę o takich dziwactwach. Upadając, każdy powietrze wypuszcza z ust, to nie jest kontrolowane. (r. 3)

* „[...] a ten, nie zdążając umknąć, padł trupem, wykrwawiając się na śmierć.” – to albo padł trupem, albo wykrwawiał się na śmierć. Nie każdy wykrwawiający się na śmierć pada, a jak już ktoś jest trupem, to się wykrwawia tak po prostu, nie na śmierć. (r. 3)

* „Miał ochotę go upiec i wyrzucić do fosy [...]” – do fosy? O, ciekawam, gdzie takową w dzisiejszych czasach by znalazł. (r. 4)

* „Wypuścił z dłoni karty tarota i puścił się biegiem.” – a skąd mu się te karty tarota w dłoniach wzięły? Była wcześniej mowa o kartce (co nie jest synonimem karty), ale o niczym innym. (r. 4)

* „Pająk zaczął wiercić się z bólu, zaś przez jego ciało przechodziły niepohamowane dreszcze.” – czy w takiej sytuacji, walcząc z niechybną śmiercią, pająkiem nie powinny przypadkiem targać spazmy zamiast dreszczy? (r. 5)

* „Nie śpij, do cholery, bo cię okradną – zawyrokowała.” – takie powiedzenie działa w Polsce, ale nijak nie jesteś w stanie go wcisnąć w tło (ponoć) japońskie. W Japonii możesz zostawić walizkę na środku ulicy, a ludzie co najwyżej odniosą ją na najbliższy posterunek policji. Tak samo z portfelami. I torebkami. I biletami miesięcznymi. I nie mówię tego, bo tak słyszałam - wiem z autopsji. Zatem nie wmówisz mi, że jakikolwiek Japończyk powiedziałby "nie śpij, bo cię okradną" w sposób naturalny, bo zdecydowana większość z nich zwyczajnie by tego nie zrozumiała. (r. 5)

* „- Umiem, tylko muszę sobie przypomnieć – na wszelkich wypadek przeliterowała ostatnie słowo [...]” – „przypomnieć” nie jest najwygodniejszym słowem do literowania. Czy nie naturalnie byłoby, gdyby je powiedziała z naciskiem albo przesylabizowała? (r. 6)

* „[...] i nie zawsze wykazywała zdolności sadystyczne.” – od kiedy to sadyzm zalicza się do zdolności? (r. 6)

* „- Uznajcie to za mają zachciankę, o – odparł uroczyście [...] Po chwili, wydrążywszy dziurę w podłodze, runęli obydwoje na parter razem z kawałkiem drewna.” – pistolet to nie karabin maszynowy. Zanim Yukari stworzyłby jakikolwiek podest, na którym opadłby na parter wraz ze swoją kumpelą, Narita zdążyłaby mu coś swoim mieczem odrąbać. A pamiętaj, że przy pistolecie jedno pociągnięcie za spust równa się jeden strzał i trzymanie na spuście palca nic nie da. Innymi słowy, ta scenka kupy się nijak nie trzyma, logice pomachała z ekspresowego pociągu na pożegnanie, a Ty zostałaś z fragmentem tekstu, który nie świadczy o Twoim logicznym myśleniu najlepiej. (r. 6)

* „Zmierzyła Junko krótkim spojrzeniem i uśmiechnęła się uroczo, wyjmującą ją i Daichiego, tak bezszelestnie jak delikatny podmuch wiosennego wietrzyka.” – to zdanie nie ma ani krztyny sensu. (r. 6)

* „Po ciele młodej Yukari przeszedł delikatny dreszcz i przełknęła cicho silne, zaciskając dłonie w pięść.” – to jest pierwszy raz, kiedy określasz Junko po nazwisku. Dotychczas jedynym Yukari był Yukari, który gra Naricie na nerwach i szuka jakichś manuskryptów z Oharą (którą, notabene, nazwałaś dopiero pod koniec rozdziału szóstego, mimo iż pojawiła się już na początku piątego, a nie zapominaj, iż na tej pozornie niewielkiej przestrzeni wiele się wydarzyło – tak, to jest sugestia). Zapomnij o podstronie – Twój tekst ma się bronić sam, a w tej właśnie chwili nie broni się wcale. Napraw jakoś ten błąd. (r. 6)

* „Nie był kolekcjonerem ludzkich emocji, mimo, że śmierć zapukała w jego progi kilka razy w życiu.” – a co ma piernik do wiatraka? (r. 7)

* „[...] zaczerwienione oczy wykazywały tyle skruchy, ile nieboszczyk w kostnicy.” – a ile dokładnie skruchy wyrażają oczy nieboszczyka w kostnicy? Nie wiem, nigdy nie byłam w kostnicy, a nieboszczyka widziałam w życiu wyłącznie jednego. Próbuję zrozumieć przesłanie tego porównania. (r. 7)

§ Oryginalność

Póki co jest zbyt mało tekstu, bym mogła cokolwiek stwierdzić z większą pewnością, a i nie jestem wierną czytelniczką tekstów o podobnej tematyce, aby móc się w miarę obiektywnie wypowiedzieć, zatem powstrzymam się od komentarza w tej kwestii.

§ Inne

Twoje tłumaczenie cytatu z piosenki A-Ce-piorun-De-Ce, zespołu znanego też jako AC/DC, jest niepoprawne. „Nie zaoszczędzę żadnego życia”? Zaoszczędzić możemy pieniądze, czyjeś życie możemy oszczędzić. Zatem tłumaczenie powinno brzmieć „Nie oszczędzę żadnego życia” albo nawet „Nie oszczędzę ni życia”, jeśli ktoś chciałby pójść w poetyckość. To tyle w kwestii mojego językowo-tłumaczeniowego wymądrzania się.

Cytatom (a przynajmniej zgaduję, że to cytaty), które umieszczasz na początku każdego rozdziału, brakuje źródeł. Dopisz je, bo raz że ich brak rozbudza ciekawość, a dwa – to niegrzeczne i sugeruje, jakobyś chciała sobie przywłaszczyć cudzą robotę, a nie wyglądasz mi na ten typ człowieka.

Niektóre linki w spisie treści otwierają się w nowej, a inne w tej samej karcie. Zdecyduj się na jedno rozwiązanie, proszę.

Nie widzę jakiegokolwiek celu dla tych czerwonych numerków w prologu. Numerki może i bym jeszcze zrozumiała (chociaż osobiście uważam, iż w takich sytuacjach numeracja rzymska sprawdza się o wiele lepiej), ale dlaczego niby są czerwone?

Nie każdy uznaje to za coś potrzebnego, ale być może warto skrobnąć kilka słów na podstronę o autorce czyli o Tobie? Czytelnicy naprawdę lubią wiedzieć, kim jest osoba po drugiej stronie kabla i między innymi dzięki temu blogi są tak popularne – w końcu autora powieści, której ładne wydanie czytali, nie zawsze mogą poznać od tej „bardziej ludzkiej” strony ani porozmawiać. Tak, wiem, że klikając w Twój link, znajdziemy jakiś opis Ciebie, lecz moim zdaniem jest on bardzo ogólnikowy i mówi nam w sumie tyle co nic. Przemyśl sobie całą sprawę i nad kwestią podstrony o sobie podumaj czas jakiś. Bo, jak wiele innych podstron, jest to tylko dodatek i tylko Ty możesz ocenić, na ile uznasz podobny dodatek za godny wstawienia lub nie.

§ Podsumowanie

Kurczę, ocena na ponad sześć tysięcy słów (dokładnie sześć tysięcy i sześć)! Chyba, pomimo przerwy, nadal trzymam formę. ;) Mam nadzieję, że nie zagadałam Cię na śmierć i że żyjesz, albowiem nadszedł czas na wyrok. *bierze łyk wody na oczyszczenie gardła* Na mocy prawa przyznanego mi przez Internet, ja, Przysięgła Chiyo, uznaję Twego bloga za winnego i skazuję go na DZIESIĘĆ LAT W ZAWIESZENIU.

Droga Kanako, Twój tekst ma potencjał. Masz zgrabny pomysł, który, niestety, niknie przy wszelakich błędach, przy stylu który mógłby być o wiele lepszy, przy nieistniejącej kreacji świata, przy bohaterach którzy nie rozwinęli w pełni skrzydeł. Widać, że o swój tekst dbasz i że Ci na nim zależy, a to pierwszy krok do sukcesu. Skup się na tym, co omówiłam wyżej, z naciskiem na styl oraz opisy, gdyż na tym opiera się cała reszta. Pisz i poprawiaj w nieskończoność, jeśli tego będzie wymagać sytuacja, bo w końcu nic Cię nie goni. Daj sobie, a także swojej becie, czas, abyście we dwie mogły opublikować na Twoim blogu tekst, z którego obydwie byłybyście dumne. Wierzę, że jeśli się odpowiednio przyłożysz i włożysz w to serce, to zmiany będą naprawdę duże i zauważalne, i przede wszystkim na lepsze. Tym bardziej iż są już wakacje, w trakcie których łatwiej znaleźć czas na takie rzeczy (w ostateczności tekst można wydrukować i zabrać ze sobą wraz z paroma długopisami).

Życzę Ci powodzenia w dalszym pisaniu (i poprawianiu) i pozdrawiam wszystkich ciepło,

Chiyo