|181| Nadiowe

Hej, z tej strony świeży Ławy nabytek i jego ocena.

Nie powiem - mam stresa, jawią mi się wizje dziwnych komentarzy z jakimś milionem zastrzeżeń, dotyczących miliona literówek, miliona zgubionych przecinków i miliona nieuzasadnionych, dziwacznych i niesłusznych opinii. Rany.

Tymczasem Nadia i jej Nadiowe.

§Pierwsze wrażenia

A. Adres

Zdradza niewiele (w sumie nic), ale jest przy tym prosty do zapamiętania – można by się pokusić wręcz o stwierdzenie „banalny”, ale w zdecydowanie pozytywnym znaczeniu tego słowa. Poza tym: krótki, polskojęzyczny i zgrabny. Och, ideał wręcz.

B. Grafika

Po pierwsze: a nieprawda! Grafika prezentuje się w Operze czy Google Chorme równie dobrze jak w Mozilli ;)

A poza tym – jest ślicznie. Ilustracja w nagłówku zaiste słusznie wykonana, fajna kolorystycznie i niebanalna, a co za tym idzie – blog wygląda niebanalnie. Poza tym jest przejrzysto, czyta się naprawdę fajnie, problemów nie mam, nawet mimo tragicznego wzroku. Niespecjalnie nawet przeszkadza obecność i szerokiej listy, i spisu opowiadanek z boku, ot, dowolność w wyborze czytania, czy to tematycznie, czy chronologicznie.

§Treść

Nie da się zbioru opowiadań ocenić w typowych dla Ławy kategoriach (niemożliwością jest opisanie w jednym podpunkcie wszystkich fabuł!), ale polecieć tak fristajlem też byłoby grzechem – toteż choć będzie miejsce na typowe kategorie, każdy twór dostanie swój osobisty komentarz, czasem dłuższy, czasem krótszy

Tyle fanfików! Tak bardzo nie lubię fanfików...

Dlatego wezmę je na pierwszy ogień, im szybciej się skończą tym lepiej. Na początek, te potterowskie, to chyba łatwiejsze, bo z Potterem miałam do czynienia, aczkolwiek nie czytałam na tyle uważnie, by wypomnieć jakieś szczegółowe błędy z kanonu, na to nie licz ;)

„Chyba jej się podobam!”

Cudniaste, naprawdę. Sympatyczne takie, fajnie jest sobie zasiąść nad czymś takim w piątek po długim dniu spędzonym na klasówkach i innych drańskich rzeczach. Naprawdę się uśmiałam – ba, uśmiałam to mało powiedziane, nic nie odda mojej reakcji lepiej niż kolokwializm: ryłam totalnie.

Ładna kompozycja, niby banalna (dialog Syriusz Huncwot+scena z Mary na zmianę), ale sprawia, że tekst ma określoną rytmikę, jest prosty w budowie, ale dzięki temu bardzo prosty w odbiorze. To też wpływa na moje ciepłe odczucia związane z tekstem – miły i przyjemny, bez żadnych zawirowań i szaleństw.

Nawet puenta, choć zaskakująca i świetna, nie wywraca niczego do góry nogami (to komplement, bo niby skąd pomysł, że puenta zawsze musi zwalać z nóg?), całe opowiadanie zdawało się dążyć ku takiemu rozwiązaniu, ale znowu uznany przez to jest efekt przejrzystości, jasności.

Chociaż przyznam, że zupełnie nie odpowiada mi wizja Syriusza-wiecznego-podrywacza, dla którego cztery dni bez laski u boku są czasem straconym. Odnosiłam zawsze wrażenie, że Łapa to taki wieczny figlarz, który lubi popisywać się przed pannicami, ale uważa posiadanie dziewczyny za zbędny kłopot, utrapienie i trudność w czynieniu głupawych dowcipów. Ot, typ kumpla swoich kumpli, który przedkłada męskie towarzystwo nad związki, choćby najpłytsze. Ale w sumie to twoje opowiadanie, twoja wizja, twoja wola – ale mnie nie pasuje totalnie.

Co do innych bohaterów – Remus jest taki jaki być powinien. Bardzo książkowy i kanoniczny, zupełnie taki, jakiego polubiłam, jako nielicznego z bohaterów. James zarysowany przyzwoicie, trochę chyba za mało wyrazisty tu wyszedł; choć był Jamesowaty w stopniu wystarczającym, by go z nikim innym nie pomylić, wydawał mi się zbyt blady jak na niego. Ostatni z Huncwotów jak zwykle z boku i choć często potępia się odsuwanie Petera na bardzo daleki plan, sama jestem zwolennikiem takiego zabiegu, o ile to nie Peter ma odgrywać większą rolę. Był tłem dla swoich przyjaciół, więc oczywistym miejscem w opowiadaniu dla niego, wydaje się tło wydarzeń, nie ich główny tor. Czyli bardzo dobrze, że i u Ciebie nie odgrywa jakiejś kluczowej roli. To w sumie świetne, że choć nie zostało mu poświęcone specjalnie mniej miejsca niż reszcie panów, mimowolnie jest wycofywany. Czyżby naturalny Twój talent do robienia z postaciami co należy?

W krótkich słowach – zabawny, przyjemny tekścik, taki jak lubię.

Syriusz i przyjaciele

Pierwsze co rzuca się w oczy, to oczywiście specyficzna forma. Pozostawienie samych dialogów, całkowite opróżnienie tekstu z opisów, a nawet didaskaliów nie wydaje się być mądrym pomysłem – ale wybrnęłaś z tego świetnie. Ba, mam wrażenie, że tekst tylko zyskał na ograniczeniu go do dialogów. Odnoszę wrażenie, że opisy odebrałyby mu pewien dynamizm, któremu opowiadanie zawdzięcza przyjazny klimat, bardzo pozytywny. No i chyba nie byłoby wtedy tak śmiesznie.

Każda z rozmówek ma klimat, każda wypowiedź jest na tyle charakterystyczna, że nawet taka ja, niezbyt zaznajomiona z światem potterowskim, nie ma problemów z przypisaniem każdej kwestii konkretnej postaci. I to nawet nie zasługa zgrabnie wplecionych w tekst imion i ksywek (naprawdę fajnie Ci to wyszło – bez zgrzytów, absolutnie naturalnie!), podejrzewam, że i bez tego nie trudno byłoby rozpoznać kto z kim mówi. Czyli jesteś świetna w kwestii dialogów, skoro tylko z nich potrafisz wydobyć osobowość. Może to nie zapewnia materiałów do dogłębnej analizy postaci, ale zarysowuje ich charaktery wystarczająco dobrze. No i cudowne, że w takiej ilości tekstu zamieściłaś wystarczająco dużo, by czytelnik nie tylko był w stanie odczytać kolejne kwestie w głowie – dałaś tyle materiału, by wyobrazić sobie to, co należy; intonacje, mimiki, gesty były zupełnie oczywiste.

Dostałam też to co miłe każdemu zwolennikowi wycofywania Petera. Dialog Peter-Syriusz jest kwintesencją tego, jak wyobrażałam sobie ich przyjaźń – dużo Syriusza i Peter w roli ulepszonej wersji człowieka z kartonu – świetnie przytakuje, kiwa głową i nie dane jest mu dojść do słowa. Uwielbiam Cię za ten fragmencik!

Cały tekścik jest zresztą świetny – kolejny taki prosty, banalny, ale jakże zabawny! Uśmiałam się przednie.

Zwyciężyć mrok

O matko, drabble! Tak bardzo ukochałam ten gatunek, a tak rzadko go napotykam! Choć w sumie może to dobrze, drabble łatwe nie są i ciężko wykrzesać z nich coś dobrego. Im mniej kiepskich pisarzy się za nie bierze, tym lepiej.

A Twoje jest dobre. Nie wybitne, bo widywałam lepsze, ale wystarczająco dobre, by ucieszyć. Lubie ten zabieg tworzenia pewnego klimatu, by obrócić go w perzynę fajną puentą – nie jest najbardziej nowatorski może, ale cieszy jak najbardziej.

Zemsta niezwykle okrutna

Niby wporzo, ale nie zachwyca. Ot, zacne rozliczenie z „rozmemłaniem” wizerunku Snape'a.

Teoretycznie zabieg nadania książkowym postaciom pewnej świadomości co do tego, że są także książkowymi postaciami jest raczej świeży, ale u Ciebie, jak się okaże, przewija się obłędnie często. To było pierwsze takie, z jakim się u Ciebie spotkałam, więc miało zdecydowanie powiew nowości.

Mam Cię dość, Potter!

Znowu krótko – to najlepsze, najzabawniejsze przedstawienie braku logiki w książkach Rowling. Piękniej tego ująć nie można.

Aż mnie taka refleksja naszła, jak to możliwe, że Rowling nie wplotła w świat magii odrobiny mugolstwa, nawet niekoniecznie w postaci broni palnej, takie odseparowanie dwóch kultur wydaje się niemożliwe, tym bardziej, gdy weźmiemy pod uwagę łatwość z jaką mogą się przemieszać (mugolaki+charłaki czy czarodzieje żyjący w społeczeństwach mugoli). A to w sumie fajne, że wymuszasz refleksje, nawet jeśli zrobiłaś to głupim tekstem, a i refleksja dotyczy raczej głupotki.

Niezauważona

Tekst jest raczej słabawy. Właściwie jedyne co go ratuje to puenta, która jednak nie zachwyca tak bardzo, jak w poprzednich tworach.

Całe opowiadanko przypominało raczej streszczenie niż cokolwiek innego, czułam poważny, poważny niedosyt. Sam pomysł miłości Parvati do Harry'ego jest naprawdę pro, pokazywanie scen kluczowych dla życia uczuciowego Pottera z perspektywy Parvati to też fajny koncept. Choć niezbyt niebanalny. Odjęło trochę uroku wyłącznie ograniczenie się do wydarzeń znanych nam z książki. Uczyniło to tekst trochę przewidywalnym. Gdyby tam dodać jakąś zupełnie nową scenę, nie wiem, rozmowę sióstr czy cokolwiek opowiadanie tylko by zyskało.

No i kompozycja też trochę kiepskawa. Najpierw dostajemy dość szczegółowy opis przeżyć Parvati związanych z balem, reszta wydarzeń została potraktowana po macoszemu trochę. Gdyby trochę bardziej rozwinąć resztę, tekst dostałby dodatkowy wymiar, przestałby przypominać streszczenie.

Puenta też, choć interesująca, to nie była tak fantastyczna jak w pozostałych tych tworach. No i zastanawiam się, czemu Parvati nadała synowi imię Harry, skoro, jak się zdaje nie była to wielka miłość, tylko tak takie zauroczenie? Czy to po prostu uderzała w trend nadania dziecku imienia po bohaterze świata czarodziejów (wtedy to musiał być wysyp Harrych, och)?

Podsumowując – typowy, dość wtórny fanfik. Niezbyt dobrze napisany, bardzo ogólnikowy, słabo skomponowany.

Wielki Ropuch Hogwartu

Bardzo prosta fabuła, taki nasuwa się pierwszy wniosek. Poziom skomplikowania raczej mierny i to było raczej przykre. Sam pomysł – to jest: wpadka McGonagall przy wydawaniu akt – stanowi przyzwoitą podstawę do kawałka dobrego opowiadania. Ba, na tym można by zbudować co wielorozdziałowego, jeśli dobrze się postarać. Ty się postarałaś raczej słabo, rozwiązanie akcji nie było specjalnie skomplikowane, zastosowałaś chyba najprostsze z możliwych wyjść. Było zbyt oczywiste, naprawdę taki problem stanowiło by lekkie przekombinowanie? Nie wiem, czy są ludzie, którzy lubią sobie coś poczytać, by przekonać się tylko, że umie podążyć pewnym schematem myślowym (dobra, przesadzam – są tacy ludzie, ale nie należą do inteligenckiej elity)? Zaskoczenia chciałam, zaskoczenia nie dostałam, jestem nierada wielce.

No i to robienie z Umbridge idiotki... Przy całej mojej niechęci do tej postaci nigdy nie uważałam jej za głupią, nie działała może specjalnie moralnie, ale głupia nie była, dysponowała pewnym specyficznym typem inteligencji, którą tylko kamuflowała tą cała słodką różowo-mdłą szopką. Takie przynajmniej odniosłam wrażenie (argh, Rowling, niech Cię szlag za niepogłębienie portretów psychologicznych, tyle domysłów!). Ta postać ma duży potencjał, Rowling mocno ją spłyciła, a twórcy fanfikowi chyba idą w tym kierunku, ale jeszcze dalej, robiąc z Umbridge postać zupełnie jednowymiarową. A to chyba najgorsze co może się przydarzyć fanfikowi. Jedyne, co mnie w nich może kręcić to pewne rozwinięcie postaci, pokazanie jej z nowej perspektywy. Ty robisz zupełnie co innego, przez co czynisz fanfik najgorszym typem tego gatunku – wtórnym, nic nie wnoszącym, nudnym.

Trzy warianty

Ej, to mocne było.

Może to mocne wrażenie potęgował fakt, że po przeczytaniu tylu zabawnych/sympatycznych tekstów byłam przygotowana na kolejną śmieszność, przez cały tekst tylko czekałam na radosną puentę – a tu coś takiego! Niezłe, nie powiem.

Co najważniejsze – tekst wywołał konkretne emocje, a to najlepsze, co może się pisarzowi przydarzyć.

Miłość wszystko zwycięży

O, to totalnie nie przypadło mi do gustu.

Lubię parodie, serio. Nawet science-fiction, którego szczerze nie znoszę, mnie nie zrazi, jeśli będzie jednocześnie dobrą parodią czy humoreską. Jeden z moich ulubionych pisarzy pisze fantastykę, której nie znoszę, ale jako że wyśmiewa fantastykę w sumie, toteż jestem w stanie go tolerować.

Ale parodie takie jak ta... Nie, nie, nie, za bardzo rozbuchana, głośna, mało subtelna, zbyt przerysowana. Bardziej niż porządną, fajną karykaturę przywodziła na myśl karykaturę karykatury, produkt tak już przemielony, że niestawny. O, niestrawny to świetny przymiotnik określający moje odczucia względem opowiadanka.

Twoja parodia była najzwyczajniej słaba, nie rozśmieszyła, czułam się raczej wielce zażenowana. Bolała tym bardziej, że przyczaiłaś już do troszkę wyższego poziomu, tyle dobrych tekstów, a tu nagle coś takiego, co raczej kojarzy mi się z naprawdę dennymi blogaskami „krejzi” autorzyn. Krejzi autorzynki mogą sobie na coś takiego pozwolić, Ty raczej nie, polecam trochę klasy.

Co bolesne najbardziej chyba – to pierwszy taki tekst, gdzie dialogi były nieznośnie nienaturalne. Takie na siłę, byle śmieszniej, byle zabawniej, byle bardziej głupio. A realizm poszedł się... no. Nawet jeśli to parodia, naturalnie brzmiące dialogi byłyby miłe.

Zbyt chwalebne nazwisko

To, co mi się podobało w tym tekście, to poruszenie problemu sławy związanej z nazwiskiem. Taki wątek chyba nie jest często spotykany w fanfikach, nie? (strzelam, z fanfikami mam do czynienia tylko na analizatorniach i ocenialniach, ale odnoszę wrażenie, że fefowi autorzy nie zwykli przykładać wagi do czysto praktycznych spraw).

Tekst jest przyjemny i ciekawy w wymowie, ale tak przewidywalnej puenty to ja u Ciebie nie widziałam, od początku wiedziałam, o kogo chodzi :c

Polana

Podjęłaś próbę ukazanie Regulusa w przejściowej fazie. Już nie kręci go służba Voldemortowi, ale nie opowiada się też po przeciwnej stronie.

Zamysł ciekawy, ale z wykonaniem gorzej. To mogłoby być dobre opowiadanie psychologiczne, ba, mogło się okazać jedynym typem fanfika jaki trawię, to jest taki, który pogłębia postać (Rowling je spłycała, ach, łobuziak). Ty raczej potraktowałaś kluczową tutaj sprawę po macoszemu; bardziej niż na tym, co najciekawsze, czyli na samej przemianie Regulusa skupiłaś się na przyczynie przemiany (spotkanie centaura&tortura Puchonki).

Nie zaznaczyłaś wyraźnie związku między odczuciami Blacka a samym aktem katowania dziewczyny, Regulus sobie, opis sobie, przez co sam opis tortury traci trochę sens. Za mało emocji Regulusa związanych bezpośrednio z zadawaniem cierpienia, a przecież to nie takie trudne, a w dodatku tak ważne! Takie rzeczy bywają kluczowymi momentami, warto by poświęcić im więcej wgryzania się w psychikę.

Polecam znaczne wydłużenie testu. Nie wiem, co ty masz, że tak stronisz od form trochę dłuższych jednak, przecież tak krótkie są równie trudne co powieści, ba, od pewnego momentu im krótsze opowiadanie tym trudniejsze (drabble to już w ogóle).

Syriusz, przyjaciele i wielka plama

To już drugie takie dialogowe-tylko-cacko i podczas gdy tamto odeszło z tarczą, drugie – na tarczy.

Nie śmieszyło tak bardzo, było bardziej przerysowane i w sumie nużące. Pierwsze takie trąciło świeżością, o, coś nowego, łał, ekstra. Tu pojawiło się odczucie wtórności. Trochę też wymęczyłaś mnie, jako czytelnika, „Syriusz i przyjaciele” dysponowali drobnymi fragmencikami i przerwami pomiędzy nimi, każda kolejna postać była wprowadzana w innym kawałku, co sprawiło wrażenie przejrzystości. Tego zabrakło, tym razem musiałam parę razy wczytywać się w tekst dokładniej, coby ustalić, co kto mówi dokładniej (albo nieuważnie czytałam, może się zdarzyć).

Ten czwarty

Bardzo mi się tu podoba kreacja Glizdogona. To bardzo ciekawa postać, pełna sprzeczności i tu u Ciebie taka jest. Bardzo na uboczu, bardzo tego nienawidzący, ale jeszcze bardziej nienawidzący samotności. Jest taki prawdziwy w tej swojej słabości i tym przykrym marzeniu o byciu silniejszym, o władzy nad kimś.

To opowiadanko nie ma dobrej warstwy literackiej, ale wywołuje konkretne emocje, trochę refleksyjnie nastawia (to chyba trochę na wyrost, ale lepiej tego ująć nie umiem). W sumie kawał dobrego tworu.

Miłość po śmierci

Ciekawe zjawisko opisujesz – gloryfikacja zmarłego po śmierci to nic nowego w literaturze, ale nigdy nie spotkałam się z tym w kontekście pary Cho&Cedrik. Cho była prawdziwa w tym patosie, ciekawe, że Ci się to udało, osiągnięcie efektu naturalnego patosu jest niełatwe.

Tylko, że trumnę się składa do grobu, wkładać to zdecydowanie złe słowo, nie przystoi.

Potteromania

Dużo masz tekstów o uświadomionych bohaterach i już ten motyw nudzi.

Ten twój Harry nie ma wiele wspólnego z oryginałem, Hermiona jakoś tak niepodobnie do niej spanikowana i rozhisteryzowana, puenta jakoś nie ta... Nie jest to tragiczna miniaturka, ale były u Ciebie i lepsze.

Dzień jak nie co dzień

O nie! To znowu ten typ parodii. Podobnie jak inne w tym stylu utrzymane mnie nie kręci, z przyczyn tych samych co i wcześniej, nie będę się powtarzała.

Ogólna uwaga – wulgarne masz trochę poczuciu humoru, ciągle orgie, róż i przejaskrawiony homoseksualizm-tranwestytyzm, aż chce się zarzucić wiek bardzo młodociany, gimnazjum no.

Kochany pamiętniczku

Dużo robisz takich zestawień typowych wątków fanfikowych. Trąci nudą, bo wszystkie te teksty opierają się na tym schemacie – zbierasz idiotyczne motywy i miksujesz.

Akurat to było całkiem w porządku. Parę razy nawet się uśmiałam, nie to co poprzednio, ale scena „pojedynku” z Voldemortem to kolejna tak żenująca rzecz na „Nadiowych”. Ten dialog na końcu, stylizowany na rozmówki dzieci neo – to miało być zabawne? Może we wrześniu tamtego roku było, może wtedy taki motyw był trendi, ach ten zmienny świat memów internetowych.

Wyścig

Nie bawiło.

W sumie ciężko mi powiedzieć o tym tekście cokolwiek więcej, poziom absurdu był tak wysoki, że już nic nie szokowało i nie dziwiło. Absurd kupuję tylko w niewielkich ilościach, tylko w zestawieniu z zupełnie normalnymi wydarzeniami; kontrast potęguje poczucie nierealności. A im go więcej tym bardziej staje się on dla tekstu naturalny, oczywisty i zupełnie spełnia swej funkcji.

Zupełnie nijako było, tekst jakoś tak mnie nie poruszył zanadto ani pozytywnie, ani negatywnie, zaraz pewnie o nim zapomnę..

Czekoladowe żaby I

Tekst urwany i nie powiem, żebym jakoś specjalnie niecierpliwie czekała na kontynuację. Chyba rozumiesz dlaczego, znów ten typ humoru, który mnie w żaden sposób nie pociąga.

Miłość o tłalajcie.

Zacznijmy od tego, że nie lubię ogólnego hejtingu Zmierzchu, bo w historii literatury znajdzie się jakieś trzysta innych książek, które są od niego znacznie gorsza, cała nienawiść, jaka skupia się na tej sadze wynika z popularności cyklu. W swoim tekście poniekąd nawiązujesz do ogólnego trendu i to w sposób jaki zdecydowanie mi nie odpowiada. Po pierwsze – znowu te Twoje poczucie humoru, które mnie nie rusza. Dodatkowo jestem zdania, że są znacznie bardziej tragiczne rzeczy, jakie zaserwowała nam Meyer, ot choćby ogólna niespójność moralna. Sama też relacja Bella-Edward nie jest najgorsza ze względu na te pełne patosu dialogi, jakie tu wyśmiewasz, ale raczej dlatego, że gdyby tak odnieść ją do prawdziwego życia, bardziej przypomina syndrom sztokholmski niż cokolwiek innego.

Ale bardzo mi się podobał ten fik, aż do chwili, gdzie Bella zwymiotowała Edwardowi na sweter. Do tego momentu był to naprawdę fajny kawałek parodii, dużo, dużo ironii, to co lubię. Naprawdę zręcznie nią operujesz CZEMU, ACH, CZEMU nie sięgasz po nią częściej, tylko ograniczasz się do tak dosadnego humoru?

A kiedy w grę weszła Meyer i jej dyktatura, to już w ogóle ręce załamałam, nie rozbawiło, drażniło wręcz, bo mowa była o oczywistościach, zupełnie banalne wnioski wtenczas padały. Ach.

Gdyby tak poprzestać na tym skarykaturowaniu miłosnych wyznań, zyskałabyś moje serce. A tak to nie.

Podejrzliwość

Pozwoliłaś zostawić, to zostawiam ;)

Przeczytałam, ale nie skomentuję, bo brak znajomości fandomu bolał i nie zrozumiałam nic.

Dzika sprawa

Ej, to zaskoczyło naprawdę pozytywnie! Jestem zachwycona!

Takiego fika nie spotkałam jeszcze nigdy, uroczy. I zabawny, co jest fantastycznym połączeniem zabawnego oryginału i twoich umiejętności przeniesienia uniwersum na swój własny tekst. Totalnie uwielbiam, chyba mój lubiony na tym blogu :3

Tajemnica

Obejrzałam swojego czasu parę odcinków, nie wciągnęło mnie (nie lubię seriali) i najwyraźniej obejrzałam zbyt mało i zbyt nieuważnie by cokolwiek zrozumieć, toteż przemilczę.

Największe marzenie

Nie rozumiem idei tego tekstu, ale może to dlatego, że naczytałam się tyle o motywach kierujących pannami lubujących się w związkach męsko-męskich, że nie widzę w nich nic zabawnego. W sumie z pewnego punktu widzenia takie rzeczy są całkiem normalne, powodów ku temu jest mnóstwo, a najprostsze wyjaśnienie jest zupełnie oczywiste – panowie lubią sobie pofantazjować o lesbijkach, a panie o gejach to już nie mogą, bo to nienormalne?

Kot

Jestem kociarzem, a jak już kociarzowi nie przypada do gustu tematyka okołokocia, wiedz, że coś się dzieje.

Nie bardzo mi podeszło, bo przedstawienie kota jako strasznego łobuza i manipulatora jest dość oczywiste, to raczej cechy na tyle kojarzone z kotami, że opowiadanie jest takie... Banalne. Co kociak, to inne cechy charakteru, czemu by nie wyeksponować jakiegoś nietypowego zwierzaka? Opowiadanko, jak zrozumiałam, jest inspirowane przygodami z prawdziwym kotem, ale czytelnika nie obchodzi tyle inspiracja, co czerpanie radości z opowiadania – a ja jej bynajmniej nie czerpię z oczywistości.

Fabuły tam w sumie nie było, humor też nie górnolotny (ale przynajmniej nie wulgarny!). Raczej nijako było, żadnych emocji nie wywołałaś tym tekstem, w pamięć nie zapadnie.

Plusy i minusy posiadania kota

W sumie ciężko to skomentować, bo nie można tego nawet nazwać tekstem literackim ;) Ciężko go podciągnąć pod jakąkolwiek konkretną definicję i w sumie nie wiem czy to aby na pewno na plus.

A tak w ogóle, to tekst bardzo sympatyczny i prawdziwy, zdecydowanie zgadzam się z stwierdzeniem, że posiadanie kota nie ma żadnych minusów ;P

Pomnik z plastiku

O, poezja!

Mam wrażenie, że totalne zaburzanie i rytmu i ogólna mierność wiersza stanowią zabieg artystyczny mający podkreślić właśnie brak Twoich zdolności literackich. Jeśli tak – gratuluję, udało się. A jeśli nie to jest to po prostu kawałek słabego wiersza, źle napisanego, leżącego u samych podstaw, bo nawet rytm tu nie jest zachowany, a to kluczowa sprawa. Na miłość boską, przecież wiersze współczesne też go mają, wbrew pozorom!

Kilka prostych prawd

Znowu jakby literatura, ale nie do końca. W sumie takie zestawienie kliku prostych prawd związanych z posiadaniem kota bardziej uderza o poradnik napisany w żartobliwym tonie niż opowiadanie. O, żart literacki będzie chyba dobrym określeniem. Tylko jak i wiele innych żartów w twoim wykonaniu, nie bardzo rozbawiło.

Do cholery

O, ten tekst mi się podobał.

Bardzo klimatyczny, w sumie mało zaskakujący, bez wyraźnej mocnej puenty, ale tu chyba nie o to chodziło. Naprawdę trzymał poziom od początku do końca, zdecydowanie moja ulubiona rzecz na tym blogu.

Zaskoczenie tym bardziej pozytywne, że inne teksty bardziej poważne Ci nie szły – a ten jest naprawdę pro.

A. Fabuła

Zazwyczaj jej nie ma, nawet jeśli jakaś zaistnieje, stanowi tylko tło dla konkretnego wniosku czy sceny. Ciężko mówić o jakimkolwiek skomplikowaniu, ale jak się zdaje, że żadna nie miała na celu wbić człowieka w fotel, ba, najwyraźniej nawet nie miała odgrywać jakiejkolwiek roli. Na szczęście nie należę do ludzi, dla których fabuła jest kluczowym, koniecznym elementem opowiadania, inaczej byłabym niepocieszona.

Ale tam, gdzie fabuła jest bardziej (na przykład „Wielki Ropuch Hogwartu”) tam raczej nie zaskakuje. A szkoda, tylko tracisz i zawodzisz czytelnika (szerzej o tym pisałam zresztą przy „Wielkim Ropuchu”). Czytelnik, który liczy na mocne wrażenia i zaskakujące zwroty akcji, zdecydowanie powinien trzymać się z dala.

B. Opisy i dialogi

Dialogi – zazwyczaj cudne.

Naprawdę świetnie Ci wychodzą są naturalne, zgrabne, a każda postać dysponuje własnym stylem wypowiedzi. Szczególnie to drugie cieszy, bo jakoś rzadko to spotykane zjawisko z blogowej literaturze, zazwyczaj tego czynnika niejednolicenia brakuje. Tak więc brawo, padam do stópek, nic więcej nie mam do powiedzenia, choć czasami należał Ci się jakiś hymn na twoją cześć.

Opisów miejsc jako takich było u Ciebie niewiele, ale w sumie trudno się spodziewać ich wówczas, gdy większość opowiadań stanowią krótkie formy, gdzie liczy się przekazanie pewnej treści, myśli, wniosku. Nie wspomnę o drabble'ach (gdyby miałby się tam znaleźć opsik, musiałby być raczej kluczowym elementem albo celem tekstu, nie ukrywajmy). Ale jeśli już mogłyby się pojawić przy okazji dłuższych cudeniek – nie ma ich. Albo są bardzo słabe. Na przykład ten, który pojawia się na początku „Polany”:

„Nocne powietrze uderzyło go prosto w twarz, gdy tylko przekroczył drzwi wejściowe Hogwartu. Odruchowo wcisnął brodę pod szalik i poszedł prosto przed siebie. Dłonie miał kurczowo zaciśnięte, ale nawet gdyby ktoś o tej porze był na błoniach, nie mógłby tego zauważyć. Brak rękawiczek zmuszał do trzymania rąk w kieszeniach. Szedł trochę na pamięć, trochę na oślep. Noc była bezgwiezdna, bezksiężycowa. Wszystko zasłaniały gęste chmury. Co jakiś czas niebo rozjaśniały błyskawice szalejące gdzieś w wyższych warstwach chmur. Tylko dzięki temu nie wpadł do jeziora. Łzy ciekły mu po twarzy już od kilku minut. Nie mógł ich opanować. Musiał się ukryć. Nikt nie mógł go zobaczyć. Musiał dotrzeć do Zakazanego Lasu. Niebezpieczny? Na pewno nie bardziej niż jego koledzy.”

Kiedy to przeczytałam na usta aż się cisnęło: „no więcej zdań prostych, co się będziesz!”. Takie ichnie namnożenie wymusza pewien rytm, który nie jest spójny z tą próbą wykreowania nieprzyjaznego, mrocznego klimatu. Umysł się potyka na tych wszystkich kropkach, czyta się strasznie. No nie wspomnę o tym, że to bardzo podstawowy opis, aż się prosi o jakąś drobną metaforkę czy niebanalny epitecik.

Reszta też nie zachwycała, choć dobrze kreowałaś postaci dialogami, to opisywanie ich idzie Ci gorzej, gdyby nie partie mówione, kreacja wyglądałaby znacznie gorzej. Opisy uczuć były zbyt wyprane z emocji, nie poruszały i nie pozwalały mi dokładnie wczuć się w każdą postać.

C. Styl

Jest charakterystyczny, raczej nie pomyliłabym Twojego z jakimkolwiek innym . Poza tym jest całkiem zgrabny, czyta się lekko, płynnie, zgrzytów nie odnotowałam (poza tą nieszczęsną trumną włożoną do grobu!). Ale jest problem – nie masz „tego czegoś”, jakiegoś pazura, który nawet najnudniejszy koncept przeobraził w kawał zajmującego opowiadania. Jeśli jakieś twoje teksty miały mocne strony, to nigdy nie było to słowo pisane, sam styl jakby się chował za fabułkami czy humorem, nigdy nie zachwycił. Jest ładny, ale mało skomplikowany w swojej formie, brak mu ozdobników czy czegoś zachwycającego.

Inna rzecz – mało dynamiczny był. Nie zmieniał się ze względu na klimat opowiadania, czy to „Polana” czy to „Chyba jej się podobam” – nie było zbyt wiele różnic w warstwie czystko literackiej, żadnego specyficznego słownictwa, żadnych fajnych środków artystycznych. A szkoda, gdybyś jednak zastosowała pewne zróżnicowanie formy, każdy z tekstów nabrałby głębi.

Co chyba najbardziej przykre – słabo ewoluuje. Przeczytałam wsio najpierw kategoriami, potem w kolejności chronologicznie, coby sprawdzić, jak się wszystko zmienia na przestrzeni czasu – i nie zmienia się prawie wcale. A można by się spodziewać, że na przestrzeni niespełna trzech lat wyewoluuje bardziej znacząco.

Ogólnie to kawał naprawdę dobrego stylu. A skoro już osiągnęłaś ten poziom, dawno zostawiwszy za sobą nijakość i przeciętność, że by skoczyć gdzieś wyżej?

D. Kreacja świata&Zgodność za kanonem

Jak już wspominałam wyżej – nie dam rady się wtrynić w szczegóły&pierdoły, bo najzwyczajniej żadnego fandomu nie znam na tyle dobrze. A niektórych wcale. Jedyne więc co mogę powiedzieć w tym temacie, to to, że fajnie oddajesz postaci w fanfikach. Zazwyczaj są takie, jakie być powinny, mają to coś, co czyni je charakterystycznymi i znajomymi, w Twoich interpretacjach z łatwością da się odnaleźć oryginał.

Całej reszty świata najzwyczajniej w świecie nie ma, nie skupiasz się specjalnie na otoczeniu bohaterów. Wydarzenie dzieją się swoistej pustce, jedynie znajomość kanonu pozwala czytelnikowi umieścić postacie we względnie konkretnych lokacjach. W sumie nie wiem, czy to dobrze, w niektórych tekstach zbędne opisy miejsc tylko odjęłyby uroku (Chyba jej się podobam, dialogowe cuda), zaś w innych takie rzeczy uplastyczniłyby sceny (Wielki Ropuch Hogwartu, Polana).

A kreacja świata? Choć masz na koncie parę własnych tekstów, jeden to wiersz, drugi to niewiadomo-co, trzeci poradnik na wesoło, czwarte drabble – w ostatecznym rozrachunku dostajemy raptem jeden tekst, gdzie można mówić o kreacji świata. I tak jej w sumie też nie ma. Tekst nie dzieje się może w pustce, ale raczej świat przedstawiony jako taki nie istnieje, skoro ograniczamy się tylko do mieszkania.

§Bohaterowie

Umiejętność kreowania bohaterów ściśle wiąże się ze zdolnością konstruowania zgrabnych dialogów. A skoro tam Cię nachwaliłam, to tu też wypada, tym bardziej, że przy tak małej ilości partii niedialogowych, u Ciebie główną rolę w budowaniu postaci odgrywają właśnie dialogi.

Są bardzo naturalnie i tacy prawdziwi, naprawdę nietrudno uwierzyć, że gdzieś się taki poniewiera po świecie. Oczywiście, czasem były zgrzyty, jak gdzieś wspominałam, nie za bardzo przypasowała mi kreacja McGonagall czy Syriusza-wiecznego-podrywacza, ale wykreowałaś ich w na tyle piękny sposób, że kto wie, czy bym tego nie kupiła, gdybym dostała większą ilość tekstu.

Właśnie – znów brakowało mi tekstów większych objętościowo. Czasem twoje postacie sprawiały wrażenie ściśniętych, gdyby tylko dać im więcej miejsca do popisu, totalnie rozwinęłyby skrzydła.

Jedyna wada – są raczej jednowymiarowi, a choć każdy jest prawdziwy i do kupienia, to jednak rozróżnienie ich spośród całej licznej przecież ferajny, sprawiłoby mi kłopot. Może to przez styl, w jakim były prowadzone opowiadanka, może przez ich ogólny sympatyczny klimat, Huncwoci wydają mi się bardzo do siebie podobni. Choć to też może wina leży po stronie długości tekstów – ciężko chyba pokazać pełnowymiarową postać w tak niewielkiej ilości tekstu, aczkolwiek nie sądzę, by to było niemożliwe. Ty dałabyś radę, jak sądzę.

§Poprawność

Zdecydowanie bez zastrzeżeń, widać, że o czytelnika dbasz i nie pozostawiasz ani literówki. Bardzo ładnie, brawo!

§Oryginalność

Samo hasło „fanfik” powinno wystarczyć. Żaden fanfik raczej oryginalnością bowiem nie grzeszy.

Ale gdyby ominąć tę kwestię, to pozostają naprawdę fajne pomysły. Na przykład „Syriusz i przyjaciele” mieli ciekawą formę, „Mam cię dosyć, Potter” prezentował bardzo logiczne i bardzo pomijaną kwestię przemieszania dwóch światów (a raczej braku przemieszania), „Miłość po śmierci” poruszała ciekawą kwestię, podobnie jak „ten czwarty” czy „Zbyt chwalebne nazwisko”. Ale były też rzeczy zupełnie banalne, jak te wszystkie żenujące parodie i te parodie trochę mnie żenujące albo „Niezauważona”.

Czasem sam pomysł na fanfik był w sumie dość niespotykany – farfocla Asteriksowo-Obeliksowego to jeszcze na oczy nie widziałam, a teksty o Peterze w sumie też nie są specjalnie popularne.

Zaś teksty Twoje i tylko Twoje prezentują się trochę lepiej. „Do cholery” było szczególnie świetne pod tym względem, naprawdę robiło wrażenie. „Kilka prostych prawd” czy „Plusy i minusy posiadania kota” też ciekawiły formą, a jeśli słusznie odczytałam Twoje intencje i „Pomnik” miał być prześmiewczy w swojej beznadziejnej konstrukcji – też był oryginalny. Co do „Największego marzenia” sama nie jestem pewna, ten tekst był tak mało charakterystyczny i nijaki, że w sumie ciężko mi określić nawet czy aby do końca.

§Inne

Powtórzę – coś Ty tak stroniła od ciut dłuższych tekstów? Gdyby niektóre wydłużyć, tylko by zyskały!

§Podsumowanie

Podsumowanie jest zasadniczo trudne, bo ciężko tak jednogłośnie ocenić zbiór opowiadań, który wywołał u mnie najróżniejsze, sprzeczne często emocje. Może to ina plus dla Ciebie, tekst nie wzbudzający żadnych uczuć nigdy nie będzie tekstem dobrym ;P

Ogólny wniosek jest taki: zdecydowanie dobrze sprawdzasz się w lekkich, przyjemnych tekstach o żartobliwym zabarwieniu, gorzej w tekstach poważniejszych, a zupełnie tragicznie w kategoriach parodii i humoreski. Bardzo chętnie widziałabym Twoje teksty z pierwszej kategorii, drugiej też, byle byś tylko odpowiednio nad nimi popracowała, z trzecimi nie chcę mieć niczego do czynienia,

Kurczę, nie ukrywam, ze trochę się zawiodłam. Naprawdę spodziewałam się czegoś lepszego. Czytuję Twoje oceny na PWNie i miałam nadzieję, że najwyraźniej bardzo-bardzo znasz się na pisaniu, a jednak Twoje teksty noszą ślady licznych, bardzo licznych niedoskonałości.

Ale z drugiej strony, widać, że dryg, kurde, masz, serio. To co piszesz jest pod wieloma względami niedoskonałe, ale masz to co najważniejsze – kawał dobrego stylu. Popracuj no tylko nad nim, a reszt załatwi się sama (lepszy styl=lepsze opisy+lepsza kreacja świata i bohaterów, a jak już bohaterowie są w porządku, to z nimi żadna fabuła nie jest potrzebna w sumie). Tak więc Tobie pozostaje dużo ćwiczyć, a mi liczyć na to, że skończysz z kiepskimi parodiami i skupisz się na tych dobrych oraz na to, że Twój rozwój trochę przyspieszy (bo się rozwiniesz, to na pewno!).

Tymczasem PRACE SPOŁECZNE, przy czym naprawdę obniżyły Ci parodie i słabe opisy, a nie upadłaś niżej ze względu na fajne pomysły, charakterystyczność ogólną oraz dialogi&bohaterów..

prezentowa, byle by

Ziutencja